सूचना/संज्ञा:

© AVINASH (Avi-Writes) २०२५ सर्व हक्क राखीव.

लेखकाच्या लेखी पूर्व अनुमतीशिवाय या पुस्तकाचा कोणताही भाग पुनरुत्पादन किंवा प्रसारित केला जाऊ शकत नाही, इलेक्ट्रॉनिक किंवा यांत्रिक असो, फोटोकॉपी, रेकॉर्डिंग किंवा कोणत्याही माहिती साठवण आणि पुनर्प्राप्ती प्रणालीद्वारे, एखाद्या पुनरावलोकनात थोड्या उताऱ्यांचा समावेश वगळता.

हे कल्पनेचे कार्य आहे. नावे, पात्रे, ठिकाणे आणि घटना ही लेखकाच्या कल्पनेतून निर्माण झालेली आहेत किंवा काल्पनिकरीत्या वापरली आहेत आणि प्रत्यक्ष व्यक्ती, जिवंत किंवा मृत, व्यावसायिक संस्था, घटना किंवा ठिकाणांशी असलेली कोणतीही साम्यता पूर्णपणे योगायोगिक आहे.

"मालकीण बाई" हे लेखन फक्त लेखकाच्या निवडक प्लॅटफॉर्म वरती प्रकाशित केले आहे, जसे कि ScrollStack, Inkitt आणि Wattpad. या कामाचे अनधिकृत पुनरुत्पादन, वितरण किंवा प्रदर्शन संबंधित प्लॅटफॉर्मच्या बाहेर प्रतिबंधित आहे. तसे आढळल्यास योग्य ती कारवाई केली जाईल.

या कथेत वापरले सर्व चित्र (Images) आणि प्रतिमा या त्यांच्या संबंधित मालकांच्या मालकीच्या आहेत. लेखकाचा त्यांवर कोणताही हक्क नाही. विनंती केल्यास मूळ निर्मात्यांना संपूर्ण श्रेय दिले जाईल किंवा संबंधित प्रतिमा किंवा चित्र काढून टाकण्यात येईल. कोणत्याही प्रकारे कॉपीराईट भंग करण्याचा लेखकाचा हेतू नाही.

संपर्कासाठी किंवा सूचनेसाठी कृपया इंस्टाग्राम वर कनेक्ट व्हा. इन्स्टा आयडी: itsavinashwattpad

----------------------------------------------------------------------

कथेची सुरवात:

सुगीचे दिवस जवळ आले होते. सगळीकडे पीक काढणीची लगबग चालू होती. बाया बापडे शेताकडे सकाळीच कूच करत होते. दिवस माथ्यावर यायच्या आत काम झालेले बर असत आणि दुपारच्याला थोडी विश्रांती पण करता येते असा बेत लोकांचा असायचा. मालती जरी पाटलांच्या घरची सून असली तरी सुद्धा याला अपवाद नव्हती. भले ती कार मधून जात होती, भले ती प्रत्यक्षपणे शेतात काम नव्हती करणार पण तिला सुद्धा आता शेतमजुरांसोबत दिवस काढायचा होता. 

मजुरांना कामाला लावून तिला पीक काढणी करून घ्यायची होती. गेले एक वर्ष तिने खूप कष्ट घेतले होते. मळ्याची सगळी जबाबदारी तिच्यावर होती. सुगीचे दिवस म्हणजे केलेल्या कष्टाचे फळ घरी घेऊन जाण्याचे दिवस. मालती तिच्या कार मधून जात असताना नजर जाईल तिथपर्यंत तिने आपल्या मेहनतीने फुलवलेल्या मळ्याकडे अभिमानाने बघत होती. तिला याचाही सार्थ अभिमान होता कि ती कितीतरी मजुरांच्या हाताला काम देऊन त्यांच्या कुटुंबाला मदत करत होती. पिढ्यान पिढ्या पाटलांच्या मळ्यात काम करणारी कितीतरी कुटुंबे होती.

मळ्याच्या कामात मालती नेहमीच इतकी अग्रेसर नसायची. पण म्हणतात ना परिस्थिती हि खूप मोठा गुरु असते. कधी कोणावर दैव कसे बरसेल याचा नेम नसतो. मालतीच्या बाबतीत पण असच काहीतरी घडलं. नियतीने असा काही खेळ मांडला कि मालतीला सुनबाई वरून थेट मालकीण बाई होऊन मळ्याची जबाबदार स्वतःच्या खांद्यावर घेणे क्रमप्राप्त झाले. मळ्याच्या कामाचा आणि शेतीचा अगदी शून्य अनुभव असून सुद्धा मालतीने न डगमगता आणि निकराने सगळं शिकून मळा अगदी नीट राखला होता.

***

गावापासुन दोन मैलावर शेखर पाटलांचा मळा होता. मळा चांगलाच मोठा होता साहजिक त्यावर कामाला येणाऱ्या गड्यांची संख्या पण तेवढीच होती. मळ्यात सकाळीच शेतमजूर पोरं ढोरासह मजुरीला हजार राहायचे.

शेखररावांच्या वाडवडिलांना वतनात मिळालेली हि  जमीन शेखररावांनी त्यांच्या वडिलांच्या निधनानंतर  चालल्या प्रकारे कसली होती. शेतीतून उत्पादन काढून मिळालेल्या जमिनीचा पुरेपूर योग्य वापर केलेला होता.  शेतीसोबतच त्यांनी जोडधंदे काढले होते. मळ्यात म्हैसी तशेच गाईंचा भला मोठा गोठा होता. दूध बाहेर न देता त्यापासून दुगद्जन्य पदार्थ बनवून ते विकण्यावर शेखररावांचा भर असायचा म्हणूनच मळ्यातच एक छोटी फॅक्टरी त्यांनी उभारली होती. मालती ऍग्रो प्रॉडक्ट्स या त्यांच्या कंपनीचा विस्तार आता जिल्हाभर झाला होता आणि ती एक अग्रेसर कंपनी ठरत होती. कष्ट मेहनत याच्या जोरावर शेखरावानी आपला बिझनेस मोठा केला होता. महिनाकाठी बरेच उत्पन्न आणि पैसे त्यांना मिळत होते. 

लग्नाला १० वर्ष होऊन गेली होती. त्यांची दोन मुले तालुक्याच्या ठिकाणी चांगल्या निवासी शाळेत होते. शेखररावांचे आई वडील त्याच्या लग्नाआधी वारले असलेमुळे घरी मालती एकटीच असायची. तिला कधी कधी मळ्यात जाऊ वाटायचे. मळ्यात काय काय कामे चालू आहेत ते बघायला तिला मज्जा वाटायची. पण शेखर च ठाम मत होत कि बायकांनी घराकडे बघावं व्यवसाय करायला पुरुष आहेत. मालतीलाही त्याच वावगं नव्हतं ती घरी खुश असायची. अधून मधून मळ्यात येन जण व्हायचं. घरी वाड्यावर तिच्या सोबतीला दोन तीन मोलकरणी असायच्या. संसारात कमी असं काही तिला कधीच वाटत नव्हतं. 

शेखर मालतीचा संसार अगदी सुखाचा चालला होता. शेतीचे उत्पादन तर होतेच पण सोबत ऍग्रो प्रॉडक्ट्स बनवून विकण्याचा उद्योग त्याच्या कष्टाला चांगलंच न्याय देत होता. महिन्याकाठी लाखो ची कमाई शेखर करत होते. पण म्हणतात ना पैसे हातात आलेनंतर बुद्धी विचलित व्ह्ययला वेळ लागत नाही. शेखररावांच पण तसेच झालं. त्याच त्याच रुटीन ला शेखर कंटाळले. कित्तेक वर्ष शेती आणि मळा यावाचून त्यांनी काही केलेच नव्हते. रोज येणार दिवस तोच तो. नावीन्य असं काही नाहीच असं त्यांना वाटू लागलं. रोज उठा मळ्यात जा काम करा घरी या झोपी जा. या रुटीन जगण्याचा हळू हळू त्यांना कंटाळा येऊ लागला. 

त्यांनी बरेच दिवस मळ्यात जाण्याचं टाळलं. ते बाहेर मित्रांसोबत वेळ घालवू लागले. हळू हळू त्यांचा पूर्ण दिवस त्यांच्या मित्रांसोबत फिरण्यात बाहेर जाऊ लागला. मालतीने एकदा दोनदा त्यांना विचारलं कि मळ्यात का नाही जात? तर मळ्याकडे बघायला गडी माणसं आहेत कि माझं असं काय काम नाही तिथं दिवभर असं त्यांचं ठरलेलं उत्तर असायचं. मळ्यात त्यांची गरज असताना सुद्धा ते कामचुकारपण करू लागले. हाती पुष्कळ पैसे होते आणि ते दर महिन्याला येतच होते तर थोडं एन्जॉय केलं म्हणून काय बिघडलं असं शेखररावांची मानसिकता तयार झाली.  त्यात भरीत भर म्हणून कि काय त्यांना मित्रपण टुकार भेटले. फिरायला गाडी आणि प्यायला दारू झालं कि त्यांचं टोळकं शेखरावाना एकटं सोडायचंच नाही.

ऐन उमेदीच्या काळात असं स्वतःच्या कामाकडे आणि शेताकडे दुर्लक्ष करणे हे बरे नाही असं कित्तेक वेळा मालतीने त्यांना सांगण्याच्या प्रयत्न केला होता. पण ते ऐकतील तर ना. मालतीला आता या गोष्टीची काळजी वाटू लागली होती. इतके वर्ष कष्टाने उभा केलेला मळा आणि उद्योग असा दुर्लक्षित केला तर आपल्याला तोट्याचं ठरणार आहे इतकं न समजण्याइतकी मालती अडाणी नव्हती. ती चांगल्या घरातील एक उचशिक्षित एमबीए केलेली मुलगी होती. तिला माहिती होत जर सगळीच जबाबदारी नोकरांवर सोपवली तर लबाडी आणि हेराफेरी होण्याची शक्यता आहे. तिला प्रचंड चिंता वाटू लागली.

शेखररावांचे दिवस मात्र असेच मजेत दिवस जात होते. रोज रात्रीच्या पार्टी मुळे ते उशिरा उठू लागले. सकाळीच त्यांचे टुकार मित्र वाड्यावर येऊन त्यांना बाहेर घेऊन जात. मग दिवभर हिंडून फिरून ते घरी येत. कधी पिऊन तर कधी घरी येऊन परत मित्रांसोबत पित बसत. 

याच्या परिणाम लगेचच जाणवून आला. त्या वर्षी मळ्यातून म्हणावे तितके उत्पन्न मिळाले नाही. पीक पाणी चांगलं असून सुद्धा घरी बरेच कमी धान्य आले. गोठ्याचे उत्पन्न पण कमी झाली त्यामुळे फॅक्ट्रीतून नफा कमी झाला. 

शेखररावांचे असे हे वागणे आता मालतीला सहन होईना.दिवसागणिक मालती अस्वस्थ होऊ लागली. घरी सासू सासरे नसलेमुळे सांगणार कुणाला. शेखरच्या आई वडिलांचं निधन होऊन बरेच वर्ष उलटली होती. मालतीला तिचा सोन्यासारखा संसार बिखरताना पाहून खूप वेदना होत होत्या. शेखरावाना समजवायला गेलं तर ते दारूच्या नशेत वचकन अंगावर यायचे.एकदा तर "तुला हि मी आता कंटाळलोय!" असं ओरडून त्यांनी मालतीच्या कानाखाली लगावली होती. त्यांनी तिला मारहाण केल्याची ती पहिलीच वेळ होती. त्या दिवसापासुंन मालतीच्या मनात त्यांच्याबद्दल भीती आणि किंचितशी घृणा पण आली होती. 

जसा शेखरावांना बाहेर फिरण्याचा दारू पार्टी करण्याचा नाद लागला होता तस त्यांनी मालतीकडे नीटस बघण्याचा पण वेळ काढला नव्हता. घरी ते फक्त सकाळी नाश्ता नि जमाल तर रात्री झोपायला असायचे. प्रेम आणि रोमान्स चा विषय तर खूपच लांब राहिला. ते मालतीशी नीटसे बोलेना झाले होते. तिच्या कानावर असेही आलं होत कि शेखरावांचं बाहेर कुठंतरी अफैर आहे. तिच्या मनाला या बातमीने प्रचंड वेदना दिल्या होत्या. दारू पर्यंत गोष्टी ती सहन करू शकत होती पण अफैर तिला सहन होईना. तिने कित्तेक रात्री जागून काढल्या. तिच्या संसाराची घडी मोडत चालली असताना तिला झोप येणे अशक्य होत. पण ती बोलणार कुणाला? त्यांचं कुटुंबाचा गावात एक मान होता. ती मूग गिळून आलेल्या परिस्थितीचा मारा सहन करत होती.

मालती आपल्या दोन मुलांकडे बघूनच कायते खुश होती. तिला राहून राहून वाटत होत कि जावं माहेरी आणि बाबाना सगळं सांगावं पण तिचे संस्कार तिला असं करण्यापासून रोखत होते. पती प्रेम आणि आदरामुळे मालती पुरती एकटी वेदना सहन करत होती. माहेरी हि गोष्ट ती सांगू शकत नव्हती. मालती चे वडील एक मोठे राजकीय नेते होते. तालुक्यात त्यांचं बरेच वजन होते. मालती एका मोठ्या घराण्यातली मुलगी होती. शिकलेली, सुसंस्कृत पण आता हि स्तिथी कशी सांभाळावी हे तिला उमगतच नव्हतं. 

त्या वर्षी मिळालेल्या कमी उत्पन्नामुळे शेखररावांच्या डोक्यात किंचितसा का असेना प्रकाश पडला. त्यांनी काहीतरी ठोस निर्णय घायचा ठरवलं. खरं तर त्यांना असा उपाय काढायचा होता कि त्यांना आरामात फिरता येईल आणि मळा पण नीट चालेल. मळ्याकडे जण पूर्णच बंद करण्याचा बेत शेखररावांनी आखला.  

त्यांच्या मळ्यात भीमा नावाचा एक विश्वासू गडी होता. त्यांनी भीमा ला मळ्यावर आणि दूध फॅक्टरी वर लक्ष ठेवायला नेमला. भीमा खूप वर्षांपासून पाटलांच्या मळ्यात कामाला होता. त्याने शेखरच्या बाबांसोबत पण मळ्यात कष्ट उपसले होते. भीमावर शेखररावांचा विश्वास होता. एकेदिवशी त्याला वाड्यावर बोलावूं सगळी जबाबदारी नीट सांगितली. मालती त्यांचं बोलणं ऐकत होती. एखादा माणूस मळ्यावर नेमल्याचं तिला थोडं बर वाटलं. निदान आता पूर्वीसारखा सुवेवस्तीतपणा मळ्याला येईल असं तिला वाटलं. 

"मला रोज रात्री येऊन मळ्यात काय काय झालं ते सांगायचं समजलं का", शेखर भीमा ला बोलत होते.

"जी... व्हय सांगीन कि... मालक",  भीमा अदबीनं म्हणाला

मालती त्याच्याकडे बघतच होती काबाडकष्ट करून रापलेले त्याच काटक शरीर याच ग्वाही देत होत कि तो या कुटुंबासाठी किती खपलाय. तरीही किती प्रेम आणि आदर आहे यांचा आपल्या कुटुंबा प्रति तिला कौतुक वाटत होत भीमाच.

"अजून बाकी काय भीमा खुष आहेस ना मळ्यात?", शेखर ने विचारले.

"व्हय जी तुमचा हाथ आहे डोक्यावं अजून काय पाहिजे तवा", भीमा उत्तरला

किती प्रामाणिक लोक असतात हे मालती त्याच्याकडे बघत विचार करू लागली.  खायला आणि राहायला मिळालं कि खुश राहतात आपल्या संसारात. माझ्या संसारातून सुख जणू गायबच झालाय ती विचार करू लागली.

"आणि बायका पोर रे"

"बायको गेलीय माहेरी, पोटुशी हाय ८ महिन्याची", भीमा उत्तरला

मालतीने तर डोळे विस्फारून त्याच्याकडे बघितलं. तिला विश्वास बसेना कि या माणसाचं वैवाहिक जीवन आणि प्रणय ह्या वयात पण सक्रिय आहे. दिसायला इतकाही धष्टपुष्ट नसणारा भीमा या वयात प्रणय करत असेल अशी शंका वजा प्रश्न तिच्या मनाला स्पर्शून गेला. तीच तिलाच नवल वाटलं एका गडी माणसाबद्दल हा प्रश्न आपल्या मनात का यावा. पण मन हे शेवटी आपल्या ताब्यात थोडीच असत तिने विचार केला.

"आर किती पोर करतो आधीच तीन आहेत ना तुला"

"व्हय हायती पण आपल्या हातात थोडीच हाय ते मालक", तो हसत किंचित मान खाली घालत म्हणाला

"शेखर हसायला लागले सोबतच तोही"

मालती मात्र शांतच होती. हल्ली ती शांतच राहायची. कामाची पूर्ण जबाबदारी समजावून शेखररावांनी त्याला यायला सांगितले. सोबतच मळ्यातच त्याच्या राहण्याची सोय केली. मळ्यातल्या बंगल्याच्या बाहेर एक खोली होती तिथं राहायला त्याला सांगितलं. सोबतच बंगल्यावर पण नजर राहील असा शेखररावांचा प्लॅन होता. 

"येतो मालक, येतो मालकिणी बाई", भीमा मालती कडे तिच्या नजरेस नजर देऊन बोलला. तिने फक्त स्मित केले.

भीमा निघून गेला.  

त्या रात्री तिला काही झोप येईना. तिचा मनात खूप विचारचक्र फिरत होते. शेखररावांनी मळ्यावर देखरेखीसाठी माणूस नेमलाय खरा पण त्याने किती फरक पडेल याची शंका तिच्या मनात होती. शेखरराव तर तिच्याकडे आता काडीचं सुद्धा लक्ष देत नव्हते. तिला जवळ घेणं तिच्याशी प्रेमाने बोलणं तर दूर नुसतं बोलणंसुद्धा होत नव्हतं आता दोघांच्यात. इतक्या वर्षात असं कधीच झालं नव्हतं. या अचानक बदलामुळे मालती खूपच अस्वस्थ झाली होती. तिला खूप एकटं वाटू लागलं होत. सुरवातीपासूनच मालती तिच्या संसारात खूपच खुश होती. माहेर घराचे संस्कारी लोक सासरची इतकी चांगली परिस्थिती यामुळे मालतीला कधीच कुठल्या गोष्टीची कमी वाटली नव्हती. शेखरराव आणि मालतीमध्ये प्रणय सुद्धा चांगला असायचा. पण हल्ली त्यांच्यात इतका दुरावा आला होता कि  मालतीला शेखरच्या स्पर्शाची खूप इच्छा होऊ लागली पण ती काय करणार होती. शेखर दारू पिऊन कधीच झोपेच्या आहारी गेले होते.

भीमा! तिच्या मनात त्याचे ते रूप उभे राहू लागले. "बायको पोटुशी हाय" ये त्याचे शब्द तिच्या परत परत कानावर पडू लागेल. कस काय भीमा तिच्या बायकोला चौथ्यांदाय गर्भार करू शकतो आणि ते हि या वयात., त्याची स्तंभन शक्ती चांगली असणार. तिने स्वतःचीच जीभ चावली आणि तीच तिलाच नवल वाटलं आपण असा विचार कसा करू शकतो ? तिचे संस्कारी विचार तिच्या कामातुर मनाला प्रश्न करत होत. पण तो विचार करणे ना करणे तिच्या नियंत्रणात थोडीच होते. तिची पण काय चूक होती! जवळपास सहा सात महिने झाले असतील तिला पुरुषी स्पर्श झालेला नव्हता. नवर्याच्या या असल्या तर्हा आणि रोज ऐकायला येणाऱ्या बातम्या वेगळ्याच. तीच डोकं भिनभिनयला लागलं. 

ती अंथरुणातून उठली. शेखर कधीच झोपले होते. दारूच्या नशेत त्यांना कशाचेच भान नसायचे. ती आरश्याच्या समोर गेली. स्वतःला न्याहाळू लागली. स्वतःच्या सौंदर्यावर तिला खूप प्रेम आणि अभिमान होता. तिने साडीचा पदर खाली टाकला. तिचे टच्च उरोज तिच्या ब्लॉऊसे मध्ये बाहेर डोकावत होते. तिच्या मदमस्त उरोजांच्या मध्ये कमनीय घळी दिसत होती. तिचा हाथ नकळत त्यावर फिरू लागला.  पुरुषी स्पर्शाला आतुरलेली मालती कल्पना करू लागली कि कुणीतरी तिच्या उरोजावर हात फिरवत आहे. तिने डोळे मिटले आणि गरम श्वास बाहेर सोडला. आरशासमोर तिचा कमनीय बांधा अप्सरेला सुद्धा लाजवेल असा दिसत होता. ती योग्य ठिकाणी भरलेली होती. आपल्या सौंदर्याचे लाड न करता शेखरराव घोरत पडले आहेत याच तिला वाईट वाटत होत. आता आपल्याला प्रणयसुख कधी मिळणारच नाही का? माझ्या सौंदर्याचे लाड शेखर कधी करणारच नाहीत का? असे विचार तिला छळू लागले.

तिचे ३६ चे स्थन तिच्या सौंदर्याची आणि यौवनाची साक्ष देत होते. तिने आरश्यात बघतच पोटावर हाथ फिरवायला सुरवात केली. पुरुषी स्पर्शाची फक्त कल्पनाच ती करू शकत होती कारण तिचा पती कधीच झोपेच्या आहारी गेला होता. झोप तर ठीक होती पण दारू आणि चैनी च्या आहारी जाऊन तो तर तिला पूर्णपणे विसरलोच होता. तिच्या सौंदर्याला आणि युवनाला नय्या दयायला जवळपास कोणीच नव्हतं असं तिला वाटत होत. तिने तिच्या परकर ची नाडी सोडली तसा तिचा परकर सरकन तिच्या देहावरून खाली तिच्या पायात पडला. तिच्या केतकी मांड्यामधे घट्ट बसलेली तिची निकर मध्ये ती अजूनच मादक अप्सरा वाटू लागली. तिने पायाने परकर दूर सरकवला. ब्लॉउज चे हुक सोडून तोही काढून फेकला. आता ती फक्त ब्रा आणि पॅंटी मध्ये होती. तिने तिचे केस मोकळे सोडले. कुणावरही मोहिनी करेल असे तिचे सौंदर्य पाहुन ती स्वतःच भारावली.  तिला वाटत होत कि हस्तमैथुन करावं पण तिचे संस्कार मन तिला ते करण्यापासून रोखत होत. आजपर्यंत तिने कधीच स्वतःहून हस्तमैथुन केलं नव्हतं आणि आता पण ती करेल असं वाटत नव्हतं. तिला नितांत पुरुषी सहवासाची गरज वाटू लागली. 

तिने तिच्या परकर ची नाडी सोडली तसा तिचा परकर सरकन तिच्या देहावरून खाली तिच्या पायात पडला. तिच्या केतकी मांड्यामधे घट्ट बसलेली तिची निकर मध्ये ती अजूनच मादक अप्सरा वाटू लागली. तिने पायाने परकर दूर सरकवला. ब्लॉउज चे हुक सोडून तोही काढून फेकला. आता ती फक्त ब्रा आणि पॅंटी मध्ये होती. तिने तिचे केस मोकळे सोडले. कुणावरही मोहिनी करेल असे तिचे सौंदर्य पाहुन ती स्वतःच भारावली.

तिने तिचा हाथ तिच्या उरोजावरून पोटावरून खाली मांड्यावर फिरवला. डोळे मिटून एखाद्या पुरुषी स्पर्शाची कल्पना करू लागली. तिच्या योनीमध्ये कामुक भावनांचे तरंग जाणवू लागले. तिने डोळे घट्ट मिटले आणि तिचे आपसूकच तिचे पाय पण घट्ट जवळ आले. तिने एक हाथ तिच्या पॅंटी मध्ये घातला आणि स्वतःच योनीवर फिरवू लागली. एक हात तिचे उरोज तिच्या ब्रा वरूनच चोळू लागला. ती गरम उसासे टाकू लागली. तिने तिच्या योनीवर जोरदार मळणी चालू केली. एखादा पुरुष तिच्याशी संभोग करतोय अशी कल्पना करत ती योनी मध्ये बोटे घालून आतबाहेर करू लागली.  तिच्या श्वास गती घेऊ लागला. तिने एका लयीत स्वतःला सुख देणं सुरूच ठेवलं. पाचेक मिनटात तिला तिच्या भावना अनावर होऊ लागल्या आणि ती हलू लागली. थरथरत ती स्वतः गालात हसू लागली. "उम्म्म अह्ह्ह ह्म्म्म... सस्स्स्स... आह्हह्ह", ती अगदी हळू कण्हू लागली. तिचा उर धपापू लागला. तिचे अंग थरथरू लागले, तिच्या थोडे चेहऱ्यावर समाधान आले. चेहऱ्यावर हसू उमटू लागले.  डोळे मध पिल्यासारखे धुंद झाले आणि तिने तिचा पहिला हस्थमैथुन अनुभवला.

तिला दुधावरची तहान ताकावर भागवावी लागली. तिने पहिल्यांदा स्वतःला असं स्पर्श केला असेल. तिला भावना अनावर झालेमुळेच तिने हे केलं होत. ती मटकन खाली फर्शीवरच बसली आणि आडवी झाली. तिची गरम काया थंड फरशीवर पसरली. ती वरती चालू असलेल्या फॅन कडे बघत तशीच नग्न पडून राहिली. बोटांना लिंगाची सर नसली तरी तिला आता या कृतीची नितांत गरज वाटली होती. तिला हलकं वाटायला लागलं. तिने गाऊन चढवला आणि अंथरुणात शिरली.

विचारांच्या गुंतागुंतीत तिला कधी डोळा लागला हे समजलं नाही आणि  ती त्या रात्री झोपली. 

--

क्रमशः